Przydrożne krzyże, tak charakterystyczne dla polskiego krajobrazu, nie są tylko ciekawym folklorem, mają znacznie głębsze przesłanie. Przejeżdżając przez Mazańcowice spotykamy takie właśnie krzyże- drewniane lub kamienne, symbole wiary okolicznych mieszkańców. Stanowią one owoc wspólnego wysiłku mazańcowickiej społeczności, czy też prywatnego fundatora. Ich autorzy wielokrotnie pozostają anonimowi podobnie jak większość sztuki ludowej. Przydrożny krzyż nigdy nie był wznoszony przypadkowo. Stawiano go w miejscach ważnych, np. przy kościele lub w centrum wsi wyznaczając jej punkt centralny, krzyże powstawały na obrzeżach wyznaczając granicę wsi lub na rozstajach dróg żegnając podróżnych. Wznoszono je w miejscach gdzie znaleziono kości lub na polach bitew dla upamiętnienia poległych. Przy ścieżkach do lasu czy na skraju pól stanowią też pewnego rodzaju drogowskaz. Drogowskaz jakże przejmujący, zarówno duchowy jak i czysto ludzki, użytkowy. Każdy krzyż lub kapliczka do czegoś nawołuje lub przypomina o zdarzeniu
z przeszłości. Były wznoszone w podzięce za otrzymane łaski, za uzdrowienie z choroby czy uratowanie z wojennej pożogi lub klęski żywiołowej, stąd, tak wiele ich powstawało po przejściu armii, czy po kolejnym powstaniu lub zarazie. Budowano je również jako pokutę za grzechy. Szczególnym rodzajem tego typu krzyży są krzyże pokutne. Krzyż jest chlubą mieszkańców wsi, świadczy o ich pobożności. Wyrazem tego szacunku jest zdejmowanie przy nim czapki, uczynienie znaku krzyża, czy ozdabianie go kwiatami w święta.
W Mazańcowicach znajduje się kilka takich krzyży. Dla przykładu kamienny krzyż na cmentarzu jest darem tutejszych kolejarzy i został wzniesiony w miejscu ołtarza starego drewnianego kościoła.
Obiekty kultu:

Upadek – rzeźbiona w piaskowcu barokowa figura Chrystusa upadającego pod krzyżem. Posiada ona napis ”O wy wszytci, którzy idziecie przez droge, obaczcie a przypatrzcie sie, jeśli jest boleść, jako boleść moja”. Pod tymi słowami znajdują się duże litery THRMAHAK i data A. 1780.